Pages

Monday, August 29, 2011

Human Nature



August 04, 2010
1:30 pm Wednesday


Animal behaviors are very fascinating especially when they are playing. I watched the television and got hooked on 2 lion cubs and their mother playing.

Under the mother's watchful eyes, she demonstrated to her cubs how to hunt and how to stay safe in the savannah.

Through playing, she teaches the cubs the basic skills of their survival and that is mainly to hunt. If they're not going to hunt, they will starved to death.

When the mother preys for food and she's done eating it, all of her leftovers will be given to the cubs. If there's a "kill", the mother will call her cubs and let them know that there's food.

When there's an adversary or there's a threat to her cubs, the mother is the fiercest. She will not let anyone hurt her cubs. Such primitive instincts were natural to animals.

We still do have such "primitive instinct" in our genes. However, we deal with this instinct, in a very much fine tuned and subtle way already.
Integral to our human psyche is to live by our principles and moralities; this is one of the "natural instincts" that evolved or developed in us through time.

The way we nurture this instinct during childhood; the way we were taught by our loved ones, the way we were brought up by our environment; all these things set us apart from animals.

This complex learning of acquiring what others do, in a more tedious, sensitive way and then discerning it if it’s good or bad action, separates us from the lions.

We are already beyond the surviving skills of the mother and her cubs wherein we will actively stalk or prey live animals in order to survive or to feed.

To me, doing good things to your fellowmen will only show you the meaning of how advance really the human race is right now.

Probably, it took a very long time to develop it in our system; yet the more you care for others, the more you will feel how intricate and complex life is.

And that made us to be civilized animals; and that made us complex and highly sophisticated creatures. A very unique species that is apart from all the rest.

Life is not just for surviving or just for eating, or killing. It is about helping others and sharing what you have to the underprivileged.


To develop such attitude, I think, it may require a special gift of enlightenment. The primitive instinct of an animal is very simple. You eat when you are hungry, drink when you are thirsty, rest when you are tired, kill when you are intimidated or feel threatened.

Japan earthquake and tsunami 2011

Have you ever seen a lion giving respect to his parents or have you seen a school of fish praying first for food? All these behaviors are not animal instincts. The basic behavior of an animal justifies a sole purpose and that is the "survival of the fittest" principle.

Japan earthquake 2011

We are all stewards of His creatures. Have you ever wondered why when a person kills another person whether it’s for the money, or principle or for justice, he feels like as if he's just like an animal? He's acting as if he’s a lion competing with another rivals for food; or a male dog killing each other for a mate. He expresses anger without guilt. Others show no remorse. If a person shows remorse or guilt then truly he's a human being.

China flood 1999


Savages, like what happened in wars display sheer animal behaviors of men. Ironically, these things were strangely justified and well supported by the so called human intellectuals in our time. No matter how scientific, logical or intellectual the explanation to wage war is, it is plain savagery.

China flood

This just proves that no matter how advance our technology and intelligence in our time is, if the animal instinct that is within us will be unleashed, all the sensible reasonings, validations and even affirmations about the war will be technically supported, just like what is happening today.

Japanese World War II

When you think of good deeds, you think always of the poor. To me, it will somehow slowly strengthen your perspective in life much easier. You will realize that all the things that you have taken for granted are valuable moreso very important to those who are underprivileged. You will somehow feel this serene sense of fulfillment about the advancement of our human race in a very much positive way. And that sentiment is for caring each other as fellow human beings and NOT really about killing each other like animals.

As Michael L. Tan wrote in his Inquirer column,
“Doing good things don’t have to be fancy stuff for philosophy classes. It has to be taught using everyday situations, with more down to earth principles like being considerate of others."










Thanks to the following:
zedge Sripal27,reuters.com, newsbbc.co.uk, pphotographyb.blogspot.com
impactlab.net,upperhuttprimaryultra.netschool.nz, picturesofafricananimals.info
triviumpursuit.com, emersonkent.com, washingtonpost.com, Michael L. Tan of Inquirer

Saturday, August 27, 2011

Senseless killings

The Beslan Siege

click the picture for the actual interview


September 05, 2009
11:30 pm Saturday


"The earlier you see death, the sober you become with life."

While watching a documentary film about the Beslan siege in Russia, my deep feeling was overwhelming and humbled by those individuals who were there during the siege specially the children who were interviewed in the said documentary.

They were telling the interviewer about their harrowing experiences and how they cope up with life. One kid struck me most, he’s a 13 year old boy and he wanted to be the president of their country because he doesn't want these things to happen in his country anymore. He also said that he wanted to avenge the death of his playmates, classmates and teachers.


He wanted to be the president of the country so that he could eliminate all those militant terrorists who assaulted and destroyed their school. At such tender age, his determination was much focused and very bold. You can see it in his eyes and you can feel it the way he expressed his emotions about that tragic fate.


When you witnessed death and you were part of it, your perception towards life will somehow be jolted. To you, life will now have so much meaning, your drive towards achieving your goals, more personal.


I think God preserves those who have the highest purpose in life. Many died during the Beslan siege. To those children who survived the tragedy, probably God has plans.


To me, there are three things in life, why we suffer death or why we still exist in this world. First, we were taken early because our goals were already achieved. Also, in order for us to avoid any wrongdoings anymore, we were taken ahead of our time.

Secondly, we were so evil that we were taken early because so much harm was done to the society already.


Lastly, the purpose in our lives still has not come to terms yet; in other words, God has still plan for us, that’s why we are still surviving and living in this world.


It may be difficult to understand, but in its entirety, the more we personified life as "doing good and avoiding evil", better yet, "destroying evil and sowing the seeds of goodness", the more we will be committed on achieving such personal aspirations in life.











Thanks to the following:
rt.com, factanonverba.blogspot.com, articlesofgate.com, peacewithrealism.org, newstatesman.com, qubetv, zedge simple_one, chang_,hasi007


Thursday, August 25, 2011

Tungkol Sa Di-Pagkakaisa



June 17, 2004
5:00 am Thursday

Ang kalagayan ngayon ay napakaselan; may mahihirap, may mayayaman; iba't-ibang pananaw at prinsipyo. Sino kaya sa atin ang higit na kaawa-awa? Hindi ba't ang mga mahihirap? Kahit o anuman ang gawin, walang lakas ang sinuman sa lipunan kung siya'y walang pera, walang karunungan.

Maraming mahihirap ang sumusuporta sa isang tagapangulo na sa ganang kanila ay nakaiintindi sa kanilang kalagayan. Ang mga nakaaangat naman sa buhay ay sumusuporta sa isang personalidad na ang tinitindigan ay ang kanilang mga interes.


Dito nasasalamin sa lipunan kung sino ang mas marami at mas mahirap. Sino ang maiimpluwensya at sino ang hindi. Di-lingid na mas maraming tao ang sumusuporta sa makamahirap na tagapangulo laban sa tagapangulong makamayaman.

Sa kadahilanang marami sa atin ang mahihirap. Ito' y mga ordinaryong tao lamang at di-makapangyarihan. Wala silang magagawa kundi harapin ang masaklap na katotohanan na sa kapanahunang ito, ang mayayaman ang nananaig.


Subali't ano ang magagawa ng isang may kakayanan o talino upang ang kalagayan ng mga kasama niyang isang kahig isang tuka ay mamulat sa katotohanan? Ito'y ang pag-unawa sa kanila at hindi ang laitin sila. Pakinggan dapat at hindi sermunan; maging patas sa lahat ng bagay; kung anuman ang tama ay maging huwaran.


Maihahambing ito sa isang bata. Kapag ang bata ay may gusto na isang bagay at hindi ibinigay, iiyak ang bata. Ano ang gagawin ng isang ina? maaaring paluin ang bata at hindi ibigay ang nais nito; maaaring lansihin ang bata upang tumahan hanggang sa ito ay malibang, o maaaring ibigay na lamang ang hinihingi ng bata at paliwanagan o ipakita na lamang ang tungkol sa asal na nararapat kapag may gusto itong bagay . Ano sa palagay n'yo ang mas nararapat?


Ang ating mga kababayang kapos sa kaalaman ay parang isang sanggol na dapat arugain, mahalin at intindihin. Kung hindi mo mahal ang bayan bagkus ang sarili mo lamang ay hindi mo maiintindihan ang ibig kong sabihin.

Maaaring salungat ang aking pag-unawa sa iba subali't nais ko lamang tumulong at maghanap ng kaliwanagan kung bakit tayo nagkakaganito ngayon.

Ang isang tao, kapag nakikitang sila ay naaapi, lalong sumisilakbo ang damdamin, lalong nagkikimkim ng galit , lalong nagkakaroon ng pagkahiwa-hiwalay.

Maging patas tayo sa lahat ng ating mga gawain.

Hindi ba't isa sa mga nasasaad na makataong prinsipyo ay ang tulungan ang mga mahihirap at ang mga mas nangangailangan?









salamat sa mga sumusunod:
zedge missMio, kapirasongkritika.wordpress.com,silipsaparaiso.blogspot.com
the pinoycatholic.blogspot.com, onlinearchitect-nl.com, talkayanatkalusugan.com
Jesusabernardo.blogspot.com

Sunday, August 21, 2011

Anghel sa Lupa


March 28, 1997
3:00 pm Thursday

Ang buhay sa mundo ay punung-puno ng misteryo maging ito'y sa paniniwala man o pananamplataya. Tayong lahat ay nabubuhay at namumulat sa mga sari-saring paniniwala na mga ito.

Sa panahon na ito (1997) hindi ko mawari kung kailan ang ating mga huling sandali; maaaring sa darating na siglo (2000), maaari namang hindi. Ano ba ang halaga ng buhay natin? Nagawa na ba natin ang mga nais nating gawin?


Sa ngayon, animo'y lahat ng mga bagay ay paunlad na ng paunlad at umuusad tungo sa katatagan dulot ng ating mga natutunang aral sa mga nagdaan na mga panahon. Marami na ding mga naunang pananampalataya ang di na mabubuwag ang mga pundasyon.

Ang tanong nga lamang, natugunan na kaya ang mga hapis ng sangkatauhan?

Marami na ring mga makabagong pananamplataya sa ngayon ang nagbabalita na sila ang tunay na daan tungo sa bagong henerasyon; nguni't, napakikinggan ba ang hiling ng mga naghihirap at nagdadalamhati nilang mga nasasakupan ?
Labis-labis na ang mapupulot na mabubuting aral dito sa daigdig, at ito marahil ay nag-ugat sa magaganda at mabubuting mga paniniwala natin.

Madami na rin dito sa mundo ang unang nagpasimula at ngayo'y lumaganap na mga mabubuting pananamplataya, na kung saan, ito ang nagsisilbing pamantayan natin sa pangkasalukuyan. Ito ang ating saligan o di kaya naman ay ating pundasyon sa mga mabubuting salita ng diyos.

At ang lahat ng mga ito ay para sa katugunan naman ng lahat; subali't sa akin lamang, animo'y walang pagbabago. Ang mga aral na ito ay malaon nang hinog upang isakatuparan natin sa buhay.


Ang pagbabago ay nagmumula sa atin, sa sarili; ang pananampalataya ay instrumento lamang upang magampanan natin ang nais ng diyos sa atin at ito ay ang paggawa ng mabuti sa kapwa.

Siguro ay ngayon na ang tamang oras upang ang ating paniniwala ay ipagbigay-diin sa atin ang paggawa ng kabutihan. Tumulong tayo sa mga nangangailangan.



Halimbawa ay ang mga mahihirap na walang makain, mayayaman na hindi alam kung saan ang tamang daan tungo sa kabutihan, kriminal upang sila ay magbago sa kanilang mga masamang gawain; mga bata upang gumawa ng mabuti; mga matatanda upang mapalaganap pa ang kanilang mga mabubuting karanasan sa buhay.

Matagal na ring di nakapagsusulat...

Madami na ring mga nangyari... subali't hindi pa rin alam kung ano ang gagawin sa buhay...

Mahal natin ang ating paniniwala ...subali't hindi maipakita sa sarili ang makatulong man lang sa kanyang kapwa...

Nauubos na ang mga sandali... maraming nangangailangan;

Tanging diyos lang ang nakakaalam lahat.


Maraming anghel dito sa lupa ngunit kakaunti lang ang may alam nito. Maraming nagdarahop sa daigdig.

Pasan-pasan nila ang kanilang mga pasakit at problema na ang may gawa din kalimitan ay ang kanyang kapwa.

Hindi ba't minsan ay may dumarating na mabubuting mga tao sa oras ng iyong pangangailangan o kagipitan?
Hindi ba't minsan sa oras ng iyong pagdarasal at akala mo'y wala ng nagmamahal sa iyo, may isang tao na di mo naman kakilala ang lalapit at magmamagandang loob sayo na ika'y tulungan?

May mga taong hindi nagsasalita subali't nandiriyan kung kinakailangan at nakikita mo sa kanilang mga mata na sila ay maligaya lingid sa iba kung sila'y nakatutulong.

Hindi nila kailangan ang bantayog o isang papuri dahil para sa kanila, nakamit na nila ang kapurihan at ito ay ang kasiyahan sa puso ng makatulong sila sa mga taong nangangailangan.
Ito ang mga anghel na tinutukoy ko.

Hindi ba't kung ikaw ay nakakatulong sa iyong kapwa lalo na't yung mga taong labis nang nahihirapan, ay nag-uumapaw ang kasiyahan mo sa sarili at hindi mo maipaliwanag ang pakiramdam na iyon.

Para sa akin, walang katumbas ang pakiramdam ng kagalakan kapag ikaw ay nakatulong sa kapwa.

Ito ang mga anghel sa lupa na tinutukoy ko na siyang "tahimik" na lumalaban sa kasamaan.


Hindi natin sila nakikita araw-araw at bihira silang mapansin;

Subali't kung ikaw ay natulungan na nila at sila'y iyong maalaala, sapat na sa kanila iyon;

Animo'y papuri na rin ito sa kanila, sapat na ang simpleng salamat na mamutawi sa mga labi ng mga nangangailangan.


Hindi nila kailangang magpakita sa iyo araw-araw. Tama na yung maalaala mo sila kung ika'y may problema o basta na lamang maalaala ang kanilang ginintuang puso kahit hindi inaasahan. Kung sa akin lamang, ito ang mga taong kinakailangan natin ngayon sa mundo. Mga anghel dito sa lupa.







salamat sa mga sumusunod:
zedge: amir7799, zuror, jarowder, anxiety79,omerjaved,puppy1960,sravya20305, cemee
thehusbandspeaks.ph, banderablogs.wordpress.com,talkphilmusic.com.ph,

Ulo Ng Mga Balita





APRIL 17, 1997
10:00 am Friday

Sa mga diyaryo o telebisyon, kapag ang isang bagay na mahalay ay inilahad sa pahayagan o TV, dalawang bagay lamang ang maaaring mangyari; ang una ay makapagbibigay aral ito sa lahat na ang ginawang iyon ay masama, ito ay karumaldumal at itinatatwa ng pamayanan.

Ang pangalawa naman ay bagama't masama ito, pamamarisan ng iba o gagayahin ang gawaing iyon na masama.

Ang pag-iisip sa sarili na "nagagawa naman pala ito ng iba, bakit ako hindi ba puwede?" ay isang kaisipang mapanganib at dapat mahinahon na pagnilayin ng konsensiya.

Tulad na lamang ng titulong "Ama, nilapastangan ang sariling musmos na anak" sa isang diyaryo o sa isang TV. Ito'y hindi katanggap-tanggap na gawain sa isang pamayanang marangal at mapayapa. Ito'y itinatakwil ng sino man.

Sapul sa kabataan alam natin na ang gawaing ito ay napakasama; sa kadahilanang ang naaapektuhan ay musmos at ang pinakamabigat pa nito ay sarili niya pang anak ang ginawan ng krimen.

Subali't napapansin mo ba, na may ilan-ilan pa ding gumagawa ng mga kahalayang krimen na ito. Hindi kaya dahil sa kanilang mga nababasa at napapanood araw-araw? May mga bagay-bagay na maaari namang isiwalat sa pahayagan o telebisyon na maayos ang pagkakalahad.


May mga bagay din naman na mas mabuting hindi na maipakita sa kadahilanang ito ay di karapat-dapat at nakalalason ng isipan.

Sana'y makita ng mga kinauukulan ang responsibilidad na nakaakibat sa pamamahayag maging sa diyaryo o TV.

Dahil sa kung anung nakikita o nababasa ng bawa't isa sa atin (maging sa ulo pa lamang ng mga balita at hindi ang kabuuan ng istorya) ito ay tatatak na sa isipan natin.


Kung ang pag-gunaw ng mundo halimbawa ay ipinalalabas sa TV o pahayagan araw-araw, minu-minuto o di kaya naman ay ang laging ulo ng mga balita araw-araw ay ang paghalay sa sariling anak ng isang tatay, hindi kaya maisasawalang bahala na lamang ito ng mga nakararami?


Tatanggapin na lamang ito ng lahat na para bang pangkaraniwan na lamang ang mga ganitong pangyayari.

Magiging manhid na tayo sa ating mga paligid at maaaring ikatuwiran natin sa sarili na ang mundo ay sadyang nagbabago at pangkaraniwan lamang ang mga ganitong balita sa panahong ito.

Pangkaraniwan nga ba kaya ang mga balitang ganito?






Salamat sa mga sumusunod:
sorrywvwordpress.com, zedge, allvoices.com, u4mix.com, anec.org.com
pelikulaatbp.blogspot.com at ezwealthymoney.com

Saturday, August 20, 2011

Mabuting Tao



April 09, 2010
1:15 pm Friday

Kung sasabihin ko sa'yo na ako'y mabuting tao maniniwala ka ba sa akin? Paano masusukat ang kabutihan ng isang tao?"



Pagpinulaan ng isang tao ang isang mapagmataas na ugali ng kanyang kapwa, halimbawa ay: " ang taong 'yan ay mayabang" at sa pakiwari mo ay totoo naman, sa palagay mo kaya ay nakatulong ang pag-sabi ng masakit na salitang iyon upang siya ay mapabuti?

Ang karaniwang tugon na maibabalik sa iyo ay maaaring ganito: " masakit ang katotohanan" o di kaya naman ay "e yun ang katotohanan!".


Hindi naman ipinagbabawal sa atin na sabihin kung ano ang makatotohanan lalo na't tungkol ito sa ugali ng isang tao;

Subali't higit na mainam sana kung ito ay sasabihin ng hindi nakasasakit sa kalooban o di kaya ay may kagaangan ng salita bagama't masakit talaga ang katotohanan.

Ang simpleng pag-usal ng pananalitang "ang taong 'yan ay mayabang" sa temang nagaalinlangan o di kaya'y para bang nahihiyang sambitin ay isa ring tanda na ikaw ay may mabuting kalooban.

Hindi nito sinusukat ang pagiging matalino mo o di kaya ay walang pinag-aralan. Sapagka't maaaring nakapag-aral nga nguni't ang ugali ay hindi maganda.

May mga kapos sa buhay naman at di nakapag-aral pero ang ugali ay ginintuan. Ang pagkabusilak ng kalooban ay napakahalagang katangian ng isang tao.

Hindi nito sinasaklawan ang ating pagiging isang muslim, katoliko, hudyo o anupaman.

Ito ay nasa katauhan ng bawa't isa.


Naniniwala ako na tayong lahat ay may busilak na kalooban;

Subali't dala marahil ng kawalan, mga problema o di kaya ay kahirapan, maaari ring dahil sa walang humpay na paghahanap ng karuwagan o makamundong panandaliang kasiyahan, ang mga kabutihang ito ay hindi na natin naisasabuhay at maaaring ito ay nakaligtaan na.

Pa'no kaya masusukat ang kabutihan ng tao?

Ako man ay hindi ko alam.


Subali't iisa lamang ang nasasa-isip ko kapag kabutihan ng tao ang pag-uusapan. Kapag ang isang tao ay handang magsakripisyo at di man lang inalintana ang kanyang buhay o sarili para sa kapakanan ng kanyang kapwa bagama't hindi niya kakilala o ni nakadaupang-palad man lamang ang mga ito; Ito na marahil ang pinakamataas na uri, sa aking palagay, ng kagandahang asal ng isang tao na di matatawaran kailanman.















salamat kay sibfrost04, fil.wikifilipinas.org, pnoytv.com, fattymoon.posterous.com
kobason.wordpress.com, managementhelp.org, superstock.co.uk, thjdhdgh.com, ondoy2609, theage.com.au, inquirer.net